Martijn Simons
Docentschap houdt me wakker
Sinds een jaar of zeven combineer ik het schrijverschap met een baan als docent Nederlands. Ik weet zeker dat ik anders langzaam maar zeker gek zou zijn geworden van het eeuwige thuiszitten, alleen, met niets anders dan mijn computer en mijn gedachten. Bovendien werkt het voor mij heel goed om minder tijd te hebben, oftewel: minder tijd om te verlummelen. Ik werk er alleen maar beter door.
Kunst in je eigen omgeving te willen hebben blijkt niet onbereikbaar
In 2019 ben ik in Rotterdam komen wonen en vanaf dat moment min of meer vanzelf begonnen met kunst verzamelen, al moet ik erbij zeggen dat verzamelen geen doel op zich is. Ik kwam altijd al graag en veel in musea, maar de wereld van beurzen en galeries was relatief nieuw voor me. Toen ik een middag in het kielzog van Oscar van Gelderen over Art Rotterdam racete, en in gesprek ging met galeriehouders, werd me ineens duidelijk dat het niet absurd is of volledig buiten bereik om kunst in je eigen omgeving te willen hebben.
Mijn keuze uit de Kunstambassade
Het werk van Fatima is warm, net als zijzelf. Ik hou van de manier waarop je als het ware naar het werk wordt toegetrokken, om het van dichtbij op te nemen. De kleurvlakken, de onderliggende systematiek in het werk en de wijze waarop ze haar achtergrond er op een onnadrukkelijke, niet belerende manier in tot uitdrukking brengt: het zorgt ervoor dat haar werk fris blijft, ondanks de ogenschijnlijke eenvoud ervan.
De tekeningen en schilderijen van Johan Kleinjan zijn vrolijk. Maar niet op een niks-aan-de-hand-manier, ze laten je eerder glimlachen om de absurditeit van de wereld en wat daar allemaal op te zien is: auto's, schepen, etende mensen, katten die aandoenlijk agressief naar de kijker staren. Een stilleven van een plant in een pot wordt een commentaar op de mens en zijn verlangen zich te handhaven in de chaos. Blijf lachen, of zo, een alternatief is niet voorhanden.
Ik draag voor
Johannes Steendam
Johannes Steendam werkt met motorolie, hij maakt abstracte composities die zich verhouden tot het abstract-expressionisme en colorfield paintings. In zijn atelier, gehuisvest boven zijn galerie Neck of the Woods, staan planken vol met potjes en bakjes. Op labels is te lezen uit welk model auto de olie afkomstig is.
Met een kwast of een roller brengt hij de de verf aan op het papier. Hoe de kleuren uitlopen, overlopen, daarop heeft hij uiteindelijk maar beperkte invloed. De werken op papier hebben vaak iets onmiskenbaar landschappelijks (teken een horizontale lijn en je ziet, of je wil of niet, een horizon), maar recent experimenteert hij ook met andere dragers dan papier. Pallets of panelen waarop een laag kalk is aangebracht die de motorolie opneemt. Het werk wordt er abstracter van, sculpturaler ook.
En dan zijn er ook nog de zogenaamde oil drippings. Zelfde olie, andere techniek. De olie wordt 'gedropt' op het papier. Indrukwekkend.