Kim Hospers
Het raam staat open, en ik hoor de geluiden van de mensen die om mij heen wonen.
Naast de straatgeluiden, klinkt het nieuws op de radio. Een ander venster op de buitenwereld.
Ik kijk naar de boekenkast die vol staat met verschillende ideeën over hoe de wereld in elkaar steekt.
Binnen en buiten de muren van het atelier, daartussen zit de spanning van mijn werk.
Daarbuiten is het de wereld van het “wij tegen zij”, van je gelijk halen, en alles zwart-wit.
Hierbinnen is het domein van de twijfel, van het overdenken, van het wikken en wegen.
Op de muur, hier binnen, hangt een grote tekening waar ik aan werk.
Het grafiet glinstert in het zonlicht.
En die tekening staat misschien wel goed symbool voor waar mijn werk in de kern over gaat.
Dat ooit witte vel, is nu een ingewikkelde verzameling van iedere tint grijs die bestaat. Het wit is verdwenen, en echt zwart zal er vanwege het materiaal nooit komen.
Terwijl buiten, de strijders van de “absolute waarheid” met hun botte zwaarden, de door hen zo gekoesterde denkbeelden verdedigen, slijp ik een nieuwe punt aan een potlood, om een zoveelste lijntje te tekenen in een web van nuance.
Ik denk na over hoe ik een beetje van “hier binnen” naar de buitenwereld kan krijgen.
Naar de plek die opnieuw aan het verzuilen is. Waar de zuilen zijn ingeruild voor wat men bubbels of echokamers noemt.
Ik neem nog een slok van mijn inmiddels koud geworden koffie.
Tijd Voor Actie!
Sex & Violence
Ik maak mijn werk in besloten series. De serie waar ik op dit moment aan werk heeft de titel Sex & Violence. Het punk-nummer met deze titel, van de band The Exploited uit 1981, is een ruim 5 minuten durende vorm van riool-poëzie. De tekst bestaat louter uit het herhalen van de woorden: "sex and violence, sex and violence, sex and violence..." De muziek neemt langzaam steeds toe in intensheid, terwijl het uitspreken van de woorden steeds luider wordt. Terwijl de muziek de snelheid en het ritme heeft van beestachtige copulatie, en het spreken is verandert in het geschreeuw van een gemartelde man, eindigt het nummer in een orgasme-achtige doodsreutel.
Toen ik aan dit nummer dacht, trof het me, dat deze twee thema's, die zo eendimensionaal worden benaderd in dit stuk muziek, extreem belangrijke elementen vormen voor wat het betekend een individu, een maatschappij en soort te zijn. Zowel sexualiteit als geweld zijn vanaf het vroegste begin van de mens, belangrijke onderwerpen geweest van artistieke uitingen en spelen een blijvende belangrijke rol tot op de dag van vandaag.
De manier waarop de onderwerpen door de geschiedenis heen en in verschillende culturen is benaderd, verschild enorm. Kunnen wij onze huidige opvattingen de juiste vinden, of zelf superieur, als we die enorme diversiteit in ogenschouw nemen? Waarom worden we zo aangetrokken door deze thema's, maar vormen ze tegelijkertijd de basis voor de grootste taboes?
De kille realiteit van slagveld, tegenover de warmte passie voor het verdedigen van idealen, vrijheid of wereldbeeld. Het onderdompelen in het ongebonden plezier van seks, vruchtbaar en lustvol, tegenover de stoffige gevangenistoren van preutse onderdrukking, donker maar veilig. Al deze dingen sluiten elkaar niet uit, ze zijn geen tegenstellingen. Sterker nog, ze maken onderdeel uit van de zelfde puzzel. Niet een legpuzzel, waar ieder stukje een vaste plek heeft, maar een tangram. Een puzzel met meerdere mogelijke uitkomsten. Hoe dan ook het is wel een belangrijke puzzel, want het is de puzzel van leven en dood.
Werk
Bio
Woont in Lekkerkerk, werkt in Rotterdam.
