28 dec '22
Rotterdamse schrijver Martijn Simons nieuwe ambassadeur
De Rotterdamse schrijver Martijn Simons voegt zich als ambassadeur bij de Kunstambassade.
Op zijn 26ste debuteerde Simons met zijn roman Zomerslaap (2010). Daarna volgde De Cavia (2014) en Ik heet Julius (2015). Sinds een jaar of zeven combineert Simons het schrijverschap met een baan als docent Nederlands. In gesprek met de schrijver vertelt hij: "Ik weet zeker dat ik anders langzaam maar zeker gek zou zijn geworden van het eeuwige thuiszitten, alleen, met niets anders dan mijn computer en mijn gedachten". Bovendien werkt het voor Simons heel goed om minder tijd te hebben, oftewel: minder tijd om te verlummelen. Hij werk er alleen maar beter door.
In musea kwam de schrijver vaak en veel, maar de wereld van beurzen en galeries was nog relatief nieuw voor hem tot hij een middag in het kielzog van Oscar van Gelderen over Art Rotterdam racete en in gesprek ging met galeriehouders. Het werd hem ineens duidelijk dat het niet absurd is of volledig buiten bereik om kunst in je eigen omgeving te willen hebben. Hoewel het verzamelen van kunst geen doel op zich is, weet Simons sindsdien steeds meer kunst om zich heen te vergaren.
Uit het virtuele ateliergebouw valt de keuze van de schrijver op het werk van Fatima Barznge en Johan Kleinjan. Volgens Simons is het werk van Fatima is warm, net als zijzelf. De schrijver is onder de indruk van de kleurvlakken, de onderliggende systematiek in het werk en de wijze waarop ze haar achtergrond er op een onnadrukkelijke, niet belerende manier in tot uitdrukking brengt: het zorgt ervoor dat haar werk fris blijft, ondanks de ogenschijnlijke eenvoud ervan.
De tekeningen en schilderijen van Johan Kleinjan zijn volgens Simons vrolijk, maar niet op een niks-aan-de-hand-manier. Ze laten je eerder glimlachen om de absurditeit van de wereld en wat daar allemaal op te zien is: auto's, schepen, etende mensen, katten die aandoenlijk agressief naar de kijker staren. Een stilleven van een plant in een pot wordt een commentaar op de mens en zijn verlangen zich te handhaven in de chaos. Simons: "Blijf lachen, of zo, een alternatief is niet voorhanden".
Meer over de schrijver en ambassadeur lees je hier op zijn profiel.
In musea kwam de schrijver vaak en veel, maar de wereld van beurzen en galeries was nog relatief nieuw voor hem tot hij een middag in het kielzog van Oscar van Gelderen over Art Rotterdam racete en in gesprek ging met galeriehouders. Het werd hem ineens duidelijk dat het niet absurd is of volledig buiten bereik om kunst in je eigen omgeving te willen hebben. Hoewel het verzamelen van kunst geen doel op zich is, weet Simons sindsdien steeds meer kunst om zich heen te vergaren.
Uit het virtuele ateliergebouw valt de keuze van de schrijver op het werk van Fatima Barznge en Johan Kleinjan. Volgens Simons is het werk van Fatima is warm, net als zijzelf. De schrijver is onder de indruk van de kleurvlakken, de onderliggende systematiek in het werk en de wijze waarop ze haar achtergrond er op een onnadrukkelijke, niet belerende manier in tot uitdrukking brengt: het zorgt ervoor dat haar werk fris blijft, ondanks de ogenschijnlijke eenvoud ervan.
De tekeningen en schilderijen van Johan Kleinjan zijn volgens Simons vrolijk, maar niet op een niks-aan-de-hand-manier. Ze laten je eerder glimlachen om de absurditeit van de wereld en wat daar allemaal op te zien is: auto's, schepen, etende mensen, katten die aandoenlijk agressief naar de kijker staren. Een stilleven van een plant in een pot wordt een commentaar op de mens en zijn verlangen zich te handhaven in de chaos. Simons: "Blijf lachen, of zo, een alternatief is niet voorhanden".
Meer over de schrijver en ambassadeur lees je hier op zijn profiel.