10 okt '22
Op atelierbezoek met ambassadeur Mariette Dölle
Mariette Dölle, directeur van de Amsterdamse Oude kerk, draagt Rotterdamse kunstenaars een warm hart toe en is sinds dit jaar betrokken bij de Kunstambassade als ambassadeur. Afgelopen weekend, op 10 oktober, vond haar eerste ambassadeursbezoek plaats bij vier ateliers.
Mariette Dölle had een gezelschap van enkele oud-collega’s en een kunstenaar uitgenodigd. Na een voorstelrondje vertelde Silvia B. kort iets over de Kunstambassade en heeft Mariette op haar eigen open wijze met veel bewondering voor de kunstenaars en hun werk het gesprek geleid. Alle kunstenaars hebben verteld over hun drijfveren, onderwerpen, materiaalgebruik en nieuwe projecten.
Het eerste bezoek was bij kunstenaarsduo Iratxe Jaio & Klaas van Gorkum, die vaak op uitnodiging werken in Baskenland, waar Iratxe vandaan komt. Daar werken zij bijna als archeologen met gevoelige details uit de geschiedenis. Zo hebben ze een afgietsel gemaakt van een herdenkingsteen voor 3 jonge soldaten die oor het nazisme hebben gevochten. De steen was al erg verweerd, beschadigd en beklad, en is korte tijd nadat zij de mal maakten weggehaald. Het beeld dat zij maakten laat aan de ene kant de laatste staat zien waarin de steen zich bevond en aan de andere kant hoe die er uitgezien moet hebben met de originele tekst. Zo is het verleden niet uitgewist, maar bewaard om tentoongesteld en bediscussieerd te worden.
Het tweede bezoek was bij kunstenaar Lucie Havel, die over haar project ‘de vorige eigenaar’ deelde waarbij zij werkt met de woloogst van een aantal schapen. Zij tracht het schaap als individu i.p.v. als onbekende leverancier van wol aan ons te tonen. In haar studio zijn ook allerlei bossen, stelen, planten en bijna wetenschappelijke proeven te zien met een zogenoemde invasieve soort in Europa: de Japanse Duizendknoop. Deze soort heeft tal van overlevingstactieken die hem uiterst succesvol maakt ten koste van andere soorten en zelfs stenen fundamenten zijn niet veilig meer. De kunstenaar probeert op alle mogelijke manieren te bekijken of we van deze vijand niet een bondgenoot kunnen maken. Dat levert in elk geval een bijzonder onderzoek op.
Het gezelschap vervolgde het bezoek bij Mirjam Somers, die laatste twee korte films heeft laten zien waarin we zowel een vredige als een vervreemdende verhouding zien tussen mens en dier. Ook heeft zij ons heel openhartig meegenomen in haar experiment om op een nieuwe manier tot een film te komen. Tijdens de pandemie is ze gestart elke dag onbevangen een tekening te maken. Die tekeningen hebben onwillekeurig toch heel erg filmstill kwaliteiten in zich en roepen ieder een heel verhaal op. Ergens vermoedt Somers dat uit de honderden tekeningen verhaallijnen te halen zijn en dat de tekeningen misschien zelf ook een rol krijgen.
Kunstenaar Marie-Louise Elshout ontving als laatste het gezelschap van Mariette waarbij de eerder bezochte kunstenaars zich ook aansloten. Ze tekent en schildert in dunne lagen voorstellingen op doek, vaak naar aanleiding van 19e eeuwse foto’s, waarin vrouwelijke figuren een vreemde verhouding aangaan met de natuur. De schilderijen roepen mythische verhalen op over rituelen en taboes, maar ook een weemoedig gevoel van een verloren verbinding.
Het gezelschap gaf ruimte aan een breder gesprek, dat los kwam tijdens een wijntje over topics als de onderbetaling van vrouwen in het algemeen en van kunstenaars in het bijzonder. Mariette Dölle verwoorde mooi dat het een mythe is dat kunstenaars van hun werk zouden kunnen leven in Nederland, ondanks de realiteit dat kunstenaars een belangrijke bijdrage leveren aan de samenleving. De Fair Pay Code is daarom broodnodig behoort volgens haar nageleefd te worden door alle instanties binnen de kunstsector en culturele wereld.
Verder bleek dat de kunstenaars de Kunstambassade waarderen voor het versterken van de onderlinge verbinding en elkaar graag vaker zouden ontmoeten op een manier als deze. De Kunstambassade gaat samen met betrokken kunstenaars daarom een nieuwe vorm van atelierbezoeken verkennen, een maandelijks een open atelier waarin alle deelnemers welkom zijn, waar we samen naar het werk kijken, het bediscussiëren, samen eten, drinken en nieuwe plannen kunnen maken.
Het eerste bezoek was bij kunstenaarsduo Iratxe Jaio & Klaas van Gorkum, die vaak op uitnodiging werken in Baskenland, waar Iratxe vandaan komt. Daar werken zij bijna als archeologen met gevoelige details uit de geschiedenis. Zo hebben ze een afgietsel gemaakt van een herdenkingsteen voor 3 jonge soldaten die oor het nazisme hebben gevochten. De steen was al erg verweerd, beschadigd en beklad, en is korte tijd nadat zij de mal maakten weggehaald. Het beeld dat zij maakten laat aan de ene kant de laatste staat zien waarin de steen zich bevond en aan de andere kant hoe die er uitgezien moet hebben met de originele tekst. Zo is het verleden niet uitgewist, maar bewaard om tentoongesteld en bediscussieerd te worden.
Het tweede bezoek was bij kunstenaar Lucie Havel, die over haar project ‘de vorige eigenaar’ deelde waarbij zij werkt met de woloogst van een aantal schapen. Zij tracht het schaap als individu i.p.v. als onbekende leverancier van wol aan ons te tonen. In haar studio zijn ook allerlei bossen, stelen, planten en bijna wetenschappelijke proeven te zien met een zogenoemde invasieve soort in Europa: de Japanse Duizendknoop. Deze soort heeft tal van overlevingstactieken die hem uiterst succesvol maakt ten koste van andere soorten en zelfs stenen fundamenten zijn niet veilig meer. De kunstenaar probeert op alle mogelijke manieren te bekijken of we van deze vijand niet een bondgenoot kunnen maken. Dat levert in elk geval een bijzonder onderzoek op.
Het gezelschap vervolgde het bezoek bij Mirjam Somers, die laatste twee korte films heeft laten zien waarin we zowel een vredige als een vervreemdende verhouding zien tussen mens en dier. Ook heeft zij ons heel openhartig meegenomen in haar experiment om op een nieuwe manier tot een film te komen. Tijdens de pandemie is ze gestart elke dag onbevangen een tekening te maken. Die tekeningen hebben onwillekeurig toch heel erg filmstill kwaliteiten in zich en roepen ieder een heel verhaal op. Ergens vermoedt Somers dat uit de honderden tekeningen verhaallijnen te halen zijn en dat de tekeningen misschien zelf ook een rol krijgen.
Kunstenaar Marie-Louise Elshout ontving als laatste het gezelschap van Mariette waarbij de eerder bezochte kunstenaars zich ook aansloten. Ze tekent en schildert in dunne lagen voorstellingen op doek, vaak naar aanleiding van 19e eeuwse foto’s, waarin vrouwelijke figuren een vreemde verhouding aangaan met de natuur. De schilderijen roepen mythische verhalen op over rituelen en taboes, maar ook een weemoedig gevoel van een verloren verbinding.
Het gezelschap gaf ruimte aan een breder gesprek, dat los kwam tijdens een wijntje over topics als de onderbetaling van vrouwen in het algemeen en van kunstenaars in het bijzonder. Mariette Dölle verwoorde mooi dat het een mythe is dat kunstenaars van hun werk zouden kunnen leven in Nederland, ondanks de realiteit dat kunstenaars een belangrijke bijdrage leveren aan de samenleving. De Fair Pay Code is daarom broodnodig behoort volgens haar nageleefd te worden door alle instanties binnen de kunstsector en culturele wereld.
Verder bleek dat de kunstenaars de Kunstambassade waarderen voor het versterken van de onderlinge verbinding en elkaar graag vaker zouden ontmoeten op een manier als deze. De Kunstambassade gaat samen met betrokken kunstenaars daarom een nieuwe vorm van atelierbezoeken verkennen, een maandelijks een open atelier waarin alle deelnemers welkom zijn, waar we samen naar het werk kijken, het bediscussiëren, samen eten, drinken en nieuwe plannen kunnen maken.
