Michiel Houdijk

Opgeleid tot journalist, ben ik een nieuwsgierige, gedreven, optimistische ondernemer geworden. Ik ben onder andere partner in een bureau voor omgevingscommunicatie en participatie en partner in een creative agency. In '94 heb ik Trichis opgericht. We maakten toen één magazine voor de gemeente Rotterdam, inmiddels zijn we uitgegroeid tot een full service mediabedrijf met een trackrecord aan bijzondere tijdschriften en boeken. Mijn passie ligt wel bij uitzonderlijke uitgaven over sport, culinaire zaken en kunst.

Kunst doet er toe

Mijn liefde voor kunst is rond mijn 18e ontstaan. Ik kreeg een relatie met de dochter van een bekende kunstenaar, Marinus Boezem, en werd daarmee gelijk ondergedompeld in het kunstmilieu. Boezem deed het goed, hij had een buitenhuis in Italië, een mooie dure waggi, ik was onder de indruk. Hij is altijd, van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat, totaal met de kunst bezig. Hij overtuigde me dat kunst er toe doet. Zijn vrouw organiseerde destijds exposities en zijn dochter Natasja is later ook kunstenaar geworden. We bezochten veel tentoonstellingen en ik kreeg echt een training in het anders kijken. Voor mij was de drempel dus al snel weggenomen om musea of galeries te bezoeken, maar ook om kunstenaars op openingen aan te spreken en gewoon vragen te stellen.

Graffiti

Later als jonge journalist kwam ik in contact met graffiti artiesten en maakte toen voor het eerst een boekje, samen met hen. Naderhand in 2006 heb ik, vanwege die contacten, nog bemiddeld tussen het CBK en de beroemde Amerikaanse graffiti artist Lee Quinones die met Navin Thakoer en Faisel Rajjab een 100 meter lange piece heeft gezet in de metrotunnelbuis tussen Wilhelminapier en Rijnhaven. Dat ontwerp stuurde hij via de fax naar het ontwerpbureau dat ik toen had en wij zetten het om naar de muurschildering.
Zo kwam 'Lee back in Town' door toedoen van de Vrienden van Lee, nadat zijn eerste piece uit '82 in de Berenkuil onder de Lijnbaan uit onachtzaamheid was overgeschilderd.
Ik herken nog altijd de street art terug in een aantal kunstenaars waar ik werk van heb.

The Piece of Lee, 1982, Opdracht van de RKS, Berenkuil onder de Lijnbaan, waar Jazzclub Thelonius en stripwinkel Yendor hun ingang hadden en hangplek van de zogenoemde Lijnbaanjongeren in de beginjaren van hiphop en graffiti.

GNKK

In 2010 kwam Rineke Kraaij met een leuk idee om elke dag een ander kunstwerk te tonen in een scheurkalender. Na enkele Rotterdamse, Amsterdamse, Haagse en Brabantse edities is het nu sinds 2018 de Grote Nederlandse Kunst Kalender. Ieder jaar vragen we een andere hoofdredacteur. De editie van 2022 is anders dan anders, omdat deze redacteur uit de fashion en styling wereld komt en bovendien een andere culturele achtergrond heeft. Zo boren we steeds nieuwe Nederlandse creatieve lagen aan. Eigenlijk hebben de GNKK en de Kunstambassade wel iets van elkaar weg.

Mijn keuze uit de Kunstambassade

Luuk Bode

Ik zag eens een fantastisch neonwerk van Luuk Bode bij Groos. Duidelijk met het handschrift van een graffiti artiest. Ik was helemaal om, maar het was veel te duur voor me. Vorig jaar zag ik ineens op Instagram dat hij werk aanbood via de Kunstambassade en toen greep ik gelijk mijn kans. Dat specifieke werk was al uitverkocht, maar in zijn atelier had hij nog iets soortgelijks. Dat ben ik direct gaan halen, Drawing IV heet het.
Ik vind het mooi hoe hij nog steeds grote murals maakt, maar die ook knap weet om te zetten naar kleinere formaten die dezelfde kwaliteit behouden.

Drawing IV, 2021, 48 x 33cm, gouache en inkjet op papier

Simon Schrikker

Ik geloof dat ik in TENT voor het eerst de waanzinnig grote muurschilderingen van Simon Schrikker zag tijdens de presentatie van het boek 'Mooi Van Ver' van Siebe Thissen. Ik was er echt helemaal kaput van! De manier waarop hij die vervaarlijke honden schildert in hun brute kracht is geweldig.
Ook zijn olifanten en octopussen zet hij neer met zo'n woede en geweld, dat doet echt iets met mij. Zijn werk heeft ook ontegenzeggelijk een street art kwaliteit die mij heel erg aantrekt. We raakten in gesprek en later ben ik eens naar zijn atelier gefietst. Terug gefietst met een bulldog, Thickhead.

Thickhead, 2021, 20 x 20cm, olieverf op linnen

Jochem Rotteveel

Bij SalonSalon ontmoette ik Jochem Rotteveel die daar een paar werken tentoonstelde. Ik vond ze gelijk fascinerend. Ik val voor de spanning in dat expres kreuken van dat plastic dat normaal superstrak hoort te zitten, in die composities met die sterke kleurcontrasten. Hij maakt geweldige murals met plakplastic ook. Ik heb hem later opgebeld en ben in zijn atelier gaan kijken. Daar heeft hij aardig wat hangen. Toch viel mijn oog onmiddellijk op een donkergroen/roze werk. Eigenlijk was er iets mee, maar ik had mijn zinnen er al op gezet. Ik moest wel mijn best doen, maar Grave Pink is van mij!

Grave Pink, 2021, 30 x 30cm, folie op dibond

Ik draag voor

Jeroen Allart

Jeroen Allart mag niet ontbreken in de Kunstambassade. Hele goede iconische kunstenaar met een duidelijk herkenbaar handschrift. Ik herken de grafische achtergrond en houd van het heldere kleurgebruik. Elk doek is zo vereenvoudigd en helder, heel precies to the point eigenlijk. Vooral die Friesland-serie vind ik sterk. Het landschap teruggebracht naar de essentie.

Friesland, 2021, 100 x 100cm, olie op doek

Gyz La Rivière

De projecten van Gyz la Rivière zijn vaak omvangrijke pieces of art, waarbij onderzoek en verzamelwoede de drijvende krachten zijn. Gyz is in mijn ogen een conceptuele kunstenaar. Iemand die beelden maakt die teruggaan naar de essentie. Kan een beeld zijn dat is opgebouwd uit Legoblokjes, een smurfpoppetje dat Elon Musk voorstelt of een giga verzameling telefoonkaarten uit de jaren negentig. Laat Gyz maar schuiven.

installatie Collect Calls, 2022, tijdens solo ‘out of order’, OMI Stories about Architecture, Rotterdam

Het telefooncellenboek van Rotterdam door Gyz la Rivière, 2022, uitgegeven door Trichis